خلقت نوری 14 معصوم علیهم السلام

زندگانى پیامبر (ص)

( الدمعة الساکبة )

آیت الله بهبهانی

مترجم : ابراهیم سلطانى ‏نسب

- فصل۲ -

---

فصل دوم

در بیان آغاز خلقت نور وجود مقدس رسول‏اللَّه)ص(

 ابن بابویه)قدس‏سره( در خصال و معانى‏الاخبار به اسنادش که به امام صادق)ع( مى‏رسد نقل مى‏کند که حضرت از پدرش و او نیز از پدرش و ایشان نیز از امام على‏بن ابیطالب)ع( نقل مى‏کند که فرمود: خداوند تبارک و تعالى نور محمد)ص( را قبل از اینکه آسمانها و زمین و عرش و کرسى و لوح و قلم و بهشت و جهنّم را بیافریند خلق نموده بود و نور آن حضرت را قبل از خلق آدم و نوح و ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب)ع( خلق کرد، قبل از هر کسى که خداوند در بیانش نام او را ذکر نموده آنجا که مى‏گوید: )وَ وَهَبْنَا لَهُ إسحقَ وَ یَعْقُوبَ( و آنجا که مى‏فرماید: )وَ هَدَیْنَاهُمْ اِلىَ صِرَاطٍ مُسْتَقِیم(. خداوند نور وجود پیامبر)ع( را 424000 سال قبل از خلقت همه انبیاء آفرید و همراه نور ایشان دوازده حجاب آفرید: حجاب قدرت، حجاب عظمت، حجامت منّت، حجاب رحمت، حجاب سعادت، حجاب کرامت، حجاب منزلت، حجاب هدایت، حجاب نبوّت، حجاب رفعت، حجاب هیبت، حجاب شفاعت، سپس خداوند نور محمد)ص( را دوازده هزار سال در حجاب قدرت قرار داد و او همواره مى‏گفت: سُبْحَانَ‏اللَّهِ رَبِّىَ الأَعلَى و یازده هزار سال در حجاب عظمت قرار داد در حالیکه آن نور همواره مى‏گفت: سُبْحَانَ عَالِمِ السِّرِّ، آنگاه ده هزار سال در حجاب منّت گذارد و آن نور مى‏گفت: سُبْحانَ مَنْ هُوَ قَائِمٌ لایَلْهُو و نُه هزار سال در حجاب رحمت رفت و آن نور مى‏گفت: سُبْحَانَ الرَّفِیعِ الأَعْلَى و هشت هزار سال در حجاب سعادت و آن نور مى‏گفت: سُبْحَانَ الْعَلِیمِ الْکَرِیمِ و پنج هزار سال در حجاب هدایت و آن نور مى‏گفت: سُبْحَانَ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ و چهار هزار سال در حجاب نبوّت و آن نور مى‏گفت: سُبْحَانَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا یَصِفُونَ و سه هزار سال در حجاب رفعت و آن نور مى‏گفت: سُبْحَانَ ذِى الْمَلَکِ وَ الْمَلَکُوتِ و دو هزار سال در حجاب هیبت و آن نور مى‏گفت: سُبْحَانَ‏اللَّهِ وَ بِحَمْدِهِ و هزار سال در حجاب شفاعت و آن نور مى‏گفت: سُبْحَانَ رَبّىَ الْعَظِیمِ وَ بِحَمْدِه سپس خداوند عزوجل اسم او را بر لوح آشکار ساخت و آن اسم چهار هزار سال بر لوح درخشید آنگاه آن را بر عرش آشکار نمود و آن اسم بر ساق عرش هفت هزار سال جاى گرفت تا اینکه خداوند عزوجل نور وجود رسول‏اللَّه)ص( را در صلب آدم)ع( قرار داد و آن نور را از صلب آدم به صلب نوح)ع( منتقل ساخت، سپس از صلبى به صلب دیگر منتقل نمود تا اینکه خداوند عزوجل آن را از صلب عبداللَّه‏بن عبدالمطلب خارج ساخت و او را به هفت کرامت و بزرگى، گرامى داشت و نائل فرمود، پیراهن رضا بر او پوشانده و رداى بزرگى بر تن او نمود و تاج هدایت بر سرش نهاد و لباس معرفتش پوشاند و بند آن لباس را محبت قرار داد و کفش خشیت بر پایش نمود و عصاى منزلت به کف با کفایت او عطا نمود سپس خطاب فرمود: اى محمد به سوى مردم برو و به ایشان بگو: قُولُوا لا اِلَهَ اِلاَّ اللَّهِ مُحَمَّدٌ رَسُولُ‏اللَّه و آن لباسى که خداوند بر تن پیامبر)ص( پوشاند اصلش از شش قسمت است: قامت آن از یاقوت و آستینهایش از لؤلؤ و بغلهاى آن از زبرجد و پاپوش آن از مرجان سرخ و گریبان آن از نور خداوند جل جلاله است، پس خداوند به‏واسطه این پیراهن، توبه آدم را پذیرفت و انگشترى سلیمان را به او بازگرداند و یوسف را به یعقوب رساند و یونس)ع( را از شکم ماهى نجات داد و همچنین همه انبیاء را از مصائب و ابتلائاتى که به آنها گرفتار شده بودند نجات بخشید و آن پیراهن چیزى نبود جز پیراهن محمد)ص(.

 در بحار از محمدبن حسن طوسى)ره( از کتاب مصباح الأنوار به اسنادش از أنس از پیامبر)ص( نقل است که فرمود: همانا خداوند مرا و على و فاطمه و حسن و حسین)ع( را خلق نمود قبل از اینکه آدم)ع( را خلق نماید، هنگامى که آسمان بنا نشده بود و زمین گسترده نشده بود، نه ظلمتى بود و نه نورى، نه خورشید و نه ماه و نه بهشت و نه جهنمى، پس عباس گفت: یا رسول‏اللَّه چگونه خلقت شما آغاز شد؟ حضرت فرمود: اى عمو هنگامى که خداوند خواست ما را خلق کند به کلمه سخن گفت و از آن نور را آفرید، سپس کلمه‏اى دیگر گفت و از آن روح را خلق کرد سپس نور و روح را با هم ممزوج کرد و از آن مرا و على و فاطمه و حسن و حسین)ع( را خلق نمود. پس ما به تسبیح خداوند مشغول شدیم آن هنگام که تسبیح گوینده‏اى نبود و او را تقدیس نمودیم هنگامى که هیچ تقدیس‏کننده‏اى نبود، هنگامى که خداوند متعال خواست تا دست به خلقت عالم بزند نور مرا شکافت و از آن عرش را پدید آورد پس عرش از نور من است و نور من از نور خداست و نور من برتر از عرش است، سپس نور برادرم على)ع( را شکافت و از آن ملائکه را پدید آورد پس ملائکه از نور على)ع( هستند و نور على)ع( از نور خداست و على)ع( برتر از ملائک است سپس نور دخترم فاطمه)س( را شکافت و از آن آسمانها و زمین را خلق کرد، پس آسمانها و زمین از نور دخترم فاطمه)س( است و نور دخترم فاطمه)س( از نور خداست و دخترم فاطمه)س( برتر از آسمانها و زمین است سپس نور پسرم حسن)ع( را شکافت و از آن خورشید و ماه را خلق کرد پس خورشید و ماه از نور پسرم حسن)ع( است و نور او از خداست و حسن)ع( برتر از خورشید و ماه است، سپس نور پسرم حسین)ع( را شکافت و از آن بهشت و حورالعین را پدید آورد و بهشت و حورالعین از نور پسرم حسین)ع( است و نور پسرم حسین)ع( از نور خداست و پسرم حسین)ع( برتر از بهشت و حورالعین است.

 ابن بابویه)ره( در علل به اسنادش از معاذبن جبل نقل مى‏کند که رسول‏اللَّه)ص( فرمود: همانا خداوند متعال مرا و على و فاطمه و حسن و حسین)ع( را هفت هزار سال قبل از خلقت دنیا خلق نمود، معاذ مى‏گوید عرض کردم: پس شما کجا بودید یا رسول‏اللَّه)ص(؟ حضرت فرمود: ما نزد عرش، خداوند را به حمدش تسبیح و به بزرگى تقدیس مى‏نمودیم، معاذ گفت: آن هنگام به چه شکل و صورت بودید؟ حضرت فرمود: ما جلواتى از نور بودیم تا اینکه خداوند عزوجل اراده فرمود و ما را به صورت ستونهایى از نور درآورد سپس ما را در صلب آدم)ع( نهاد و آنگاه ما را از صلب پدران و ارحام مادران خارج ساخت در حالیکه پلیدى و نجاست شرک بر ما نرسید و اصابت نمود و بدنامى و پستى کفر در ما راه نیافت.

 عده‏اى از مردم به‏واسطه ما سعادتمند گردیدند و عده‏اى به‏خاطر انکار ما شقى شدند، هنگامى که ما در صلب عبدالمطلب نهاده شدیم خداوند آن نور را از صلب او خارج نمود و به دو نیم کرد پس نیمى از آن را در وجود عبداللَّه و نیم دیگر آن را در وجود ابوطالب نهاد سپس نور من از پدرم به مادرم آمنه و آن نیمه دیگر نور، از ابوطالب به فاطمه بنت اسد انتقال یافت پس من از مادرم آمنه و على از مادرش فاطمه پدید آمد و جلوه کرد سپس خداوند عزوجل عمودى از نور را به من اعاده نمود و از من دخترم فاطمه)س( به‏وجود آمد و به على)ع( عمودى از نور عطا کرد، پس از او حسن و حسین)ع( پدیدار شدند یعنى آن دو نیمه نور که در فرزندان عبدالمطلب دو نیمه شده بود در حسن و حسین)ع( جمع شدند پس نور على در وجود حسن تبلور یافت و نور من در حسین پدیدار شد و او نیز نور خویش را به امامان از فرزندان من تا روز قیامت منتقل نمود.

 شیخ ابوجعفر طوسى)ره( در امالى به اسنادش از أنس نقل مى‏کند، از رسول خدا)ص( شنیدم که فرمود: من و على بر سمت راست عرش تسبیح خداوند را مى‏گفتیم دو هزار سال قبل از اینکه آدم خلق شود پس هنگامى که خداوند آدم)ع( را خلق نمود ما را در صلب او قرار داد سپس نور ما را از صلبى به صلب دیگر در اصلاب پاک و ارحام مطهر منتقل ساخت تا اینکه به صلب عبدالمطلب وانهاده شدیم و خداوند نور ما را دو قسم کرد، نیمى از آن را در عبداللَّه و نیمى دیگر را در ابوطالب به ودیعه نهاد و نبوت و پیامبرى را در من و امامت و جانشینى و داورى را در على)ع( قرار داد آنگاه براى ما دو اسم را از اسماء خویش مشتق ساخت پس خداوند محمود است و من محمدم و خداوند اعلى است این هم على است، پس من براى نبوت و پیامبرى آمده‏ام و على)ع( براى جانشینى و قطعى شدن حق و باطل.

 شیخ صدوق)ره( در علل و معانى‏الأخبار به اسنادش که به أباذر)ره( مى‏رسد، نقل مى‏کند از رسول خدا)ص( شنیدم که فرمود: من و على‏بن ابیطالب)ع( از نور واد خلق شدیم و در سمت راست عرش استقرار یافته و خداوند را تسبیح و تقدیس مى‏نمودیم دو هزار سال قبل از اینکه آدم)ع( خلق شود، پس هنگامى که خداوند آدم را خلق نمود آن نور را در صلب او قرار داد و هنگامى که او را در بهشت ساکن نمود ما در صلب او بودیم و هنگامى که خواست خداوند را نافرمانى )و ترک اولى( نماید ما در صلب او بودیم و هنگامى که نوح)ع( بر کشتى سوار شد ما در صلب او بودیم و هنگامى ابراهیم)ع( در آتش افتاد ما در صلب او بودیم و همواره خداوند عزوجل ما را از اصلاب طاهرة به ارحام مطهرة انتقال داد تا اینکه نور وجود ما را در صلب عبدالمطلب قرار داد پس نور ما را دو قسمت کرد، مرا در صلب عبداللَّه و على را در صلب ابیطالب قرار داد، در من پیامبرى و برکت را و در على فصاحت و شجاعت را به ودیعه نهاد و از اسماء خویش دو اسم براى ما جدا نمود پس خداوند عرش را فراز آورد نام خداوند محمود و من محمد هستم و نام دیگرش اعلى است و این هم على است.

 در معانى‏الاخبار به اسنادش از محمدبن حرب هلالى امیر مدینه در خبرى طولانى از امام صادق)ع( نقل مى‏کند که حضرت فرمود: همانا که محمد و على)ع( )مانند( نورهایى در محضر پروردگار جل جلاله بودند دو هزار سال قبل از اینکه ذات باریتعالى عالم را خلق کند و هنگامى که ملائکه آن نور را دیدند براى آن نور ریشه‏اى دیدند که از آن شعاعهاى درخشانى منشعب شده آنگاه بدرگاه خداوند گفتند: اى خداى ما واى سرور ما این نور چیست؟ خداوند عزوجل به ایشان وحى فرمود: این نور از نور من است، اصل آن نبوت و فرع آن امامت است، نبوت براى عبد من و رسول من محمد است و امامت براى حجت و ولى من على است و اگر به‏خاطر وجود این دو نبود عالم را خلق نمى‏کردم.

 در بحار مسنداً از امام حسن‏بن على)ع( از رسول خدا)ص( نقل است که فرمود: همانا در بهشت چشمه‏اى است که آب آن از عسل شیرین‏تر است و از کره نرم‏تر و از برف خنک‏تر و سردتر و از مشک خوشبوتر است، در آن خاکى است که خداوند عزوجل ما و شیعیان ما را از آن خلق نموده پس هر کسى از آن خاک نباشد از ما و شیعیان ما نیست و آن همان پیمانى است که خداوند عزوجل بر ولایت امیرالمؤمنین على‏بن ابیطالب)ع( گرفته است.

 در بصائر از احمدبن حسن‏بن محجوب از بشربن ابى عقبة از حضرت اباجعفر امام محمدباقر)ع( و أباعبداللَّه امام جعفر صادق)ع( نقل کرده است که فرمودند: بدرستیکه خداوند محمد)ص( را از سرشت گوهرى خلق کرد و او را در زیر عرش قرار داد و از وجود او تراوشاتى پدید آمد پس خداوند سرشت امیرالمؤمنین)ع( را از تراوشات سرشت رسول‏اللَّه)ص( قرار داد و از وجود امیرالمؤمنین نیز تراوشاتى پدید آمد پس سرشت ما اهل‏بیت را از چکیده و تراوش وجود امیرالمؤمنین)ع( قرار داد و طینت ما را تراوشاتى است که خداوند سرشت شیعیان ما را از چکیده و تراوش سرشت ما قرار داد، پس قلوب ایشان به سوى ما متمایل است و قلوب ما به سوى ایشان معطوف است همانگونه که پدر به سوى فرزندش متمایل میگردد و ما براى ایشان از هر چیزى بهتر هستیم و ایشان هم براى ما از همه کس اولى‏تر و نزدیکتر هستند و رسول‏اللَّه)ص( براى ما از همه کس و همه چیز بهتر است و ما اولى‏تر و نزدیکتر از همه به او هستیم.

 در اکمال‏الدین به اسنادش از أبى حمزة نقل است که امام على‏بن الحسین)ع( مى‏فرمود: بدرستیکه خداوند عزوجل محمد و على و یازده امام از نسل او را از نور عظمت خویش آفرید، ارواح ایشان در روشنایى نور او بودند و قبل از اینکه خداوند عالم را بیافریند حقتعالى را عبادت مى‏کردند و خداوند عزوجل را تقدیس و تسبیح مى‏گفتند، ایشان امامان هدایتگر از آل‏محمد)ص( هستند.

 و باز به همان سند و راویانش از مفضّل از امام صادق)ع( نقل است که فرمود: بدرستیکه خداوند تبارک و تعالى چهارده نور را خلق نمود، چهارده هزار سال قبل از اینکه عالم را خلق نماید و آنها ارواح ما هستند، به امام عرض کردند: یابن رسول‏اللَّه)ص( آن چهارده روح براى چه کسانى است؟ حضرت فرمود: محمد، على، فاطمه، حسن، حسین)ع( و امامان از نسل حسین)ع( که آخرین ایشان قائم)عج( است آنکه پس از غیبتش قیام خواهند نمود، دجّال را مى‏کشد و زمین را از هر ظلم و جورى پاک مى‏نماید.